Նախապատմական հայկական արվեստը, թվագրված ուրարտական ժամանակաշրջանին, ավելի քան 4-5 հազարամյակի պատմություն ունի: Արվեստը միշտ էլ հայկական ինքնության անբաժան մասն է եղել՝ արտահայտված քանդակի, նկարչության, խճանկարի և փորագրության տեսքով:

Նկարչությունը հայկական արվեստի ամենավաղ, բայց ամենալայն տարածում գտած ձևերից է: Բացի արվեստի հիմնական գործառույթներից, նկարչությունը նաև պատմական և տեղակատվական հիմնական աղբյուրներից է: Հայկական մատյանները, ներառելով պատմական նշանակության բազմաթիվ մանրանկարներ, արտացոլում են հայկական արվեստի զարգացումը:

Մանրանկարչությունը հանդիսանում է նկարչության նախատիպը և թվագրվում հայկական արվեստների և գրականության ոսկեդարին (5-րդ դար): Արդեն իսկ միջնադարում մանրանկարչությունն արվեստի ամենագերակշիռ դերում էր:

Հայկական մանրանկարները մինչև միջնադարյան շրջանը բացառապես ստեղծվում էին վանականների և քահանաների կողմից՝ հետևաբար ունեին մեկ համընդհանուր թեմա՝ Քրիստոսի կյանքը: Արդեն տասներեքերորդ դարից սկսած՝ հայկական մանրանկարչությունը մեծ ծաղկում ապրեց ՝ ծնունդ տալով այնպիսի տաղանդավոր մանրանկարիչների, ինչպեսիք Թորոս Ռոսլինը, Սարգիս Պիծակը և Մոմիկն են:

Բարեբախտաբար, իննից տասնիններորդ դարերին թվագրվող ավելի քան 30000 մատյան է պահպանվել, որոնք ներառում են տասնյակ հազարավոր անտիկ մանրանկարներ: Մանրանկարները հիմնականում պատկերում են պատմական կարևորագույն իրողություններ, սրբապատկերներ, ինչպես նաև առօրեական թեմաներ: Հետևաբար, մատյանների պահպանման շնորհիվ, պատմաբանները հաճախ կարողանում են հստակ հետևություններ անել պատմական դեպքերի և մարդկանց կենսակերպի մասին:

Կտավների վրա նկարելը, նույնպես, անգնահատելի տեղ ունի հայկական մշակույթի պատմության մեջ: Այնուամենայնիվ, այն ավելի նոր ճյուղ է և թվագրվում է տասնութերորդ դարին: Գեղանկարչության կարկառուն ներկայացուցիչներից են Հակոբ Հովնաթանյանը, Հավհաննես Այվազովսկին, Վարդգես Սուրենյանցը, Փանոս Թերլեմեզյանը, Գևորգ Բաշինջաղյանը, Մարտիրոս Սարյանը, Հակոբ Կոջոյանը, Էդվարդ Իսաբեկյանը, Բարտուղ Վարդանյանը, Երվանդ Քոչարը, Մինաս Ավետիսյանը և այլք: Արվեստագետները ստեղծագործել են հիմնականում ռեալիզմ, ռոմանտիզմ, իմպրեսիոնիզմ, պոստիմպրեսիոնիզմ, աբստրակտ էքսպրեսիոնիզմ և մոդեռնիզմ ժանրերում:

Այժմ, նույնպես, հայկական արվեստը շարունակում է զարգանալ, և հայ արվեստագետները մեծ ճանաչում ունեն ամբողջ աշխարհում: Նրանց աշխատանքները գրաֆիկ դիզայնի, կոլաժի, ժամանակակից և աբստրակտ արվեստի բնագավառներում միշտ գնահատվել են և Հայաստանում, և Հայաստանի սահմաններից դուրս: Հայկական գեղանկարչության ոճը, մեթոդները և տեխնիկան մեծապես տարբերվում են: Սակայն արվեստի գործերի զգացմունքայնությունը, եզակի գույներն ու պատմությունը համընդհանուր են բոլոր հայ արվեստագետների աշխատանքներում:

Ժամանակակից արվեստագետները, ինչպիսիք են օրինակ Հայկական արվեստի հարթակի կողմից ներկայացված անհատները, հայկական գեղանկարչության ակնառու ներկայացուցիչներից են: Իրենց գոյությամբ և հավերժ զարգացող մշակույթով նրանք փաստում են, որ հայկական արվեստը չի մահացել և չի էլ պատրաստվում զիջել իր դիրքերը շուկայում: